پردازش سطحی بسترهای سلولز و pvdf برای تثبیت آنتی بادی، بمنظور استفاده از آن ها در سیستم های تشخیصی

تثبیت آنتی بادی بر روی بستر از مهم ترین مراحل در ساخت برخی از سیستم های تشخیصی می باشد. از جمله بستر هایی که به صورت معمول برای تثبیت آنتی بادی مورد استفاده قرار می گیرند pvdf و سلولز می باشند که در حالت پایه ای از کارامدی پایینی بر خوردارند. این تحقیق به مطالعه چگونگی فعال سازی بستر سلولز وpvdf می پردازد. سلولز و pvdf به ترتیب پس از تیمار با سیانوژن برماید و متانول، جهت تثبیت مؤثرتر آنتی بادی anti-human آماده شدند. گروه های oh سلولز در اثر تیمار سیانوژن برماید تشکیل سیکلیک ایمیدوکربامات می دهد که مستعد واکنش با گروه آمین آنتی بادی می باشد. pvdf نیز پس از تیمار با متانول تا حدودی هیدروفیل شده و جذب سطحی آن افزایش می یابد. نتایج نشان دادند که تغییرات اعمال شده روی سطح بستر، اثرات قابل تأملی در جهت افزایش ظرفیت بسترها برای پذیرش آنتی بادی داشته است. نتایج همچنین نشان دادند که نسبت تثبیت آنتی بادی بر روی بستر سلولز بیش از بستر pvdf می باشد. فرایند فعال سازی می تواند خصوصیات فیزیکوشیمیایی بستر مانند خواصیت موئینگی، انعطاف پذیری، با سطحی و ظرافت سطحی را تغییر دهد